Λαθρομετανάστες, περίσσευμα κι ανεπιθύμητη προσθήκη...

- Είμασταν κι εμείς κάποτε. Θυμάστε?
- Άλλο εμείς...

Τι είναι δηλαδή αυτό που κάνει τη διαφορά?

1.Το νόμιμο από το λαθραίο
2.Ο λόγος που ήρθαμε ο καθένας στη νέα πατρίδα (εγώ με τους γονείς μου -στη Γερμανία- οι οποίοι θα δούλευαν σε μια συγκεκριμένη δουλειά για την οποία είχαν «προσκληθεί», με διαβατήριο, με νόμιμα χαρτιά) (εκείνοι χωρίς άδεια εισόδου, χωρίς χαρτιά, χωρίς να είναι «προσκεκλημένοι» κάποιοι που έτρεχαν από κάπου να ξεφύγουν και όπου βρήκαν ανοιχτή πόρτα μπήκαν...)
3.Η ράτσα...
4.Η κουλτούρα
5.Η θρησκεία
6.Η κοινωνική τάξη

Αν παρατηρήσουμε όμως καλά τα παραπάνω σημεία θα δούμε στην ουσία ότι η σημαντική διαφορά που έχει σημασία είναι το 1 και το 6.
Γιατί σκεφθείτε έναν π.χ. πακιστανό που φτάνει με την οικογένειά του στην Αθήνα για να δουλέψει στη Πακιστανική Πρεσβεία. Υπάρχει πρόβλημα? Σκεφθείτε έναν Ινδό ο οποίος φθάνει στην Αθήνα για να δουλέψει σε μια μεγάλη πολυεθνική. Έναν αλβανό που θα είναι διερμηνέας στο Προξενείο. Έναν ρώσο μηχανικό που θα εργαστεί σε κάποια καινούργια έργα.
Ένα Σομαλό γιατρό που θα εργαστεί σ΄ενα μεγάλο διαγνωστικό κέντρο.
Βλέπετε κάποιο πρόβλημα?
Αν είναι άλλου χρώματος, θρησκείας, κουλτούρας?
Υπάρχει κάποιο πρόβλημα αν στη πατρίδα τους γίνεται δε ξέρω κι εγώ τι? Υπάρχει πρόβλημα κάποιος από αυτούς να κατοικήσει δίπλα σας, να τρώτε στο ίδιο εστιατόριο, να κάνουν παρέα τα παιδιά σας? Δε νομίζω.

Η μετακίνηση λοιπόν πληθυσμών, τούς είναι αποδεκτή, όταν θα υπάρχει «χρησιμότητα» για το κράτος που τους φιλοξενεί. Είτε θα είναι στελέχη, επιστήμονες, επιχειρηματίες οπότε έχουν οικονομικά αλισβερίσια, επιστημονικά ή πολιτικά ή θα είναι κατόπιν ανάγκης εργατικών χεριών (φθηνών εννοείται) όπου το κράτος αποφασίζει ότι τα ντόπια χέρια δε φτάνουν άρα φέρνουμε εφεδρείες (όπως τότε που γέμιζαν τα καράβια για το αμέρικα, την Αυστραλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο κλπ)

Το πρόβλημά μας λοιπόν ουσιαστικά είναι ο "ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ".
Αυτός ο πληθυσμός που αποτελείται από ανθρώπους που δεν «προσκλήθηκαν» και είναι φτωχοί, πάμφτωχοι, διωγμένοι από τη πατρίδα τους είτε γιατί είναι κυνηγημένοι είτε γιατί στη πατρίδα τους πεθαίνουν από πόλεμο ή πείνα...

Ο λαθρομετανάστες λοιπόν είναι το ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ κάποιας χώρας και η ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ σε κάποια άλλη. Γιατί η μεν πατρίδα τους δεν ενδιαφέρεται αν ζήσουν ή αν πεθάνουν η δε νέα πατρίδα δεν είναι η Μαρία Τερέζα.

Όμως για να είναι λαθρομετανάστες από κάπου «μπαίνουν». Κι όταν μπαίνουν και επιβιώνουν κάπου «δουλεύουν» και κάποιοι επωφελούνται από το οποιοδήποτε έργο τους. Η χώρα λοιπόν που υποτίθεται ότι θα έχει προβλήματα εξ΄αιτίας τους προβαίνει σε μερικές πράξεις που δεν συμβιβάζονται με τους φόβους της.
Έχει ανοιχτές εισόδους κι έχει ανάγκες που αυτοί οι περιφρονημένοι μετανάστες θα καλύψουν και που τελικά αυτές οι ανάγκες δεν θα καλυπτόντουσαν από τους ντόπιους έτσι κι αλλιώς με το τρόπο που εκείνοι τους καλύπτουν. Δηλαδή βρομοδουλειές, με μεροκάματο ψίχουλα και ανασφάλιστοι. Είχατε υπόψη σας να δουλέψετε κάπως έτσι και σας εμπόδισαν? Η μήπως είχατε την εντύπωση πως ο επιχειρηματίας που πήρε καμιά 40ριά εργάτες της φτήνιας αν δεν υπήρχαν θα έπαιρνε 40 έλληνες με μεγάλους μισθούς, ασφάλεια , δώρα, συνδικάτα κλπ? Η μήπως τελικά εμείς οι ίδιοι θα δεχόμασταν να κάνουμε το λαθρομετανάστη?
Χλωμό το βλέπω.

Αφού λοιπόν μπήκαν αυτοί οι άνθρωποι , πιάσανε μια δουλειά, άρχισαν να ζουν εδώ πολλοί με τις οικογένειές τους και τώρα μετά από χρόνια τα παιδιά τους έχουν γεννηθεί εδώ και δεν ξέρουν καν πως είναι η γη από όπου προήλθαν οι γονείς τους, τι πρέπει να κάνουμε?

Να επιστρέψουμε το πακέτο από εκεί που ήρθε? Μιλάω σκληρά με λέξεις σκληρές γιατί δεν θέλω να χρυσώσω το χάπι. Μιλάω για εκείνους τους συμπολίτες μου που ακριβώς έτσι βλέπουν όλο αυτό το νέο πληθυσμό. Πακέτο ανεπιθύμητο. Όπου στο πακέτο δεν μας νοιάζει τι υπάρχει. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, τίμιοι και άτιμοι, ειλικρινείς και ψεύτες, καλόψυχοι ή σκατόψυχοι, όλοι μαζί ανακατεμένοι με μια ετικέτα στο κούτελο «μετανάστες». Επικίνδυνοι να μας αρπάξουν τη πατρίδα μέσα από τα χέρια. Δεν με ενδιαφέρει τι θα απογίνουν απαντάνε οι του «πακέτου».

Κι εκείνοι που λένε έτσι ξέρετε λένε ψέματα στον εαυτό τους.
Δεν είναι το πρόβλημά τους αυτό. Δεν είναι το πρόβλημά τους ένας καλύτερος κόσμος γιατί αν ήταν αυτό θα είχαν ξοδέψει τη ζωή τους να αγωνίζονται να διώξουν όλα εκείνα που κατάντησαν τη ζωή τους έτσι. Δεν μπορείς να είσαι ένας γιες μεν σε ότι σε εξουσιάζει και να σε πιάνει η μαγκιά με το λαθρομετανάστη.
Δεν μπορεί να ψηφίζεις τους προδότες της πατρίδας σου και να σε πιάνει ο πόνος μήπως ο τάδε ξένος την επιβουλεύεται. Δεν μπορεί να ανέχεσαι τόσα χρόνια τους κλέφτες της ζωής της δικής σου και τον παιδιών σου, τους δικούς σου ντόπιους εγκληματίες, νταβατζήδες, παιδεραστές, βιαστές, δολοφόνους, οι οποίοι έχουν στρώσει το χαλί και μάλιστα κόκκινο και βελούδινο για το διεθνές έγκλημα και να ξυπνάς ένα πρωί με όρεξη να τα βάλεις μ΄ενα τσαντάκια που έτυχε να είναι σκουρόχρωμος..
Δες καλά μέσα σου. Ποιά είναι η αλήθεια. Τι είναι αυτό που νομίζεις ότι είσαι και μπορείς έτσι να αποφασίζεις για τους υπόλοιπους?

Κι εγώ με τη σειρά μου σου λέω τα παρακάτω. Ξέρετε πόσο εύκολο είναι στους καιρούς που διανύουμε να συμβεί να αλλάξεις κατηγορία ? Ξέρετε πόσο λεπτή είναι η κλωστή που διαχωρίζει το ποιοί είναι αποδεκτοί σ΄αυτό το κόσμο και ποιοί όχι?
Νομίζετε ότι εσείς είστε ασφαλείς και αποδεκτοί?

Όσο ήμουν στο εξωτερικό τακτοποιημένη, η εικόνα μου ήταν μια χαρά. Μια ελληνίδα, λευκή, ευρωπαία και «καλοδεχούμενη».
Αν ξαφνικά έμενα εκεί χωρίς δουλειά και κηρυγμένη από τη πατρίδα μου ανεπιθύμητη γιατί είχε αλλάξει π.χ. το καθεστώς.... τότε η ελληνίδα θα σκούραινε στο χρώμα, θα ήταν μάλλον ανατολικής προελεύσεως και ύποπτη και ανεπιθύμητη.

Στην Ευρώπη ποτέ δεν με ένοιωσαν «ίση». Σε κάθε βήμα πλανιόταν η αμφιβολία αν τελικά οι έλληνες είναι ευρωπαίοι ή όχι. Και πάντα ήμουν μια οποιαδήποτε ελληνίδα. Όχι συγκεκριμένα η Βασιλική. Μια ελληνίδα. Κουβάλαγα επάνω μου αναγκαστικά ότι άσχημο και ότι όμορφο είχε τύχει να ακούσουν για τη πατρίδα μου για το λαό μου. Κι όταν κάτι άσχημο ακουγόταν για κάποιο έλληνα αυτόματα στα μάτια τους ήμουν κι εγώ ικανή να κάνω το ίδιο.
Όπως εδώ. Τώρα. Τσουβαλιαστά όλα.
Προσωπικότητες, διαφορετικότητες, άνθρωποι με όνομα και επώνυμο αλλιώτικο μεταξύ τους τσουβαλιαστοί. Άνθρωποι που μπορεί να είναι καλοκάγαθοι, φιλότιμοι, που μπορεί να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον, που είναι φιλήσυχοι με τους γύρω τους τσουβαλιάζονται στη λέξη «φάρα». Ακόμα κι αν οι ίδιοι είναι εδώ, παλεύουν να μείνουν εδώ γιατί τους έχει κυνηγήσει η «φάρα» της πατρίδας τους. Τσουβαλιαστοί να είναι όλοι απλά «ξένοι»
Λες και το έγκλημα έχει συγκεκριμένη πατρίδα και η αγιοσύνη επίσης.
Λες και το να είναι κάποιος καθίκι είναι ζήτημα «φάρας» «ράτσας» «πατρίδας»
Λες και το ότι συμβαίνει οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Ελβετοί να είναι «κύριοι» και όχι λαθρομετανάστες είναι ζήτημα καλύτερου αίματος που κυλάει στις φλέβες τους κι όχι απόρροια του πόσο αίμα αθώων σε διάφορες συγκυρίες της ιστορίας έχει χυθεί για να επιβιώσει το ισχυρότερο καθίκι και να παινεύεται ότι είναι κάτι παραπάνω από τέτοιο.
Λες κι οι λαοί που έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης, δουλείας, υποταγής, που αρπάχθηκε η γη τους, που δολοφονήθηκαν οι λαοί τους, που κάποιοι όρισαν να τους αφανίσουν γιατί έτυχε να έχουν τη γκαντεμιά να έχουν κάτι που το έλεγαν χρυσό, ή πετρέλαιο, ή διαμάντια, ή στραγητική σημασία, ή μπόλικες μπανάνες.... ήταν ορισμένο από κάποιο θεό πως καλά να πάθουν γιατί ήταν άλλου χρώματος από τους δολοφόνους τους που ήταν δίκαιοι γιατί πάλι ο θεός όριζε ότι οι δίκαιοι είναι άσπροι....

Φοβάμαι πολύ ότι η φύση θα μας εκδικηθεί με πολύ σκληρό τρόπο. Για όλα αυτά.
Κι η φύση δεν κάνει διαχωρισμούς. Γιατί για εκείνη υπάρχει μια απλή λογική που εσύ ανθρωπάκο έχεις ξεχάσει εδώ και αιώνες.. Δεν είσαι κάτι αλλιώτικο. Η μόνη σου διαφορά από τα υπόλοιπα τετράποδα αυτού του πλανήτη είναι ότι για κάποιους λόγους, κάποια στιγμή συνειδητοποίησες ότι μπορείς να στέκεσαι στα δύο πόδια. Ακριβώς σ΄εκείνο το σημείο ξεκίνησε η ασυδοσία σου. Θα ήθελα πολύ να έβλεπα τι θα είχε συμβεί στην ανθρωπότητα αν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή αν το «φίδι» είχε αποφασίσει να σηκώσει στα δυο πόδια τη τίγρη....

Γάλλε, έλληνα, γερμανέ, αμερικάνε, ιταλέ, κινέζε, άραβα, τετράποδα είμαστε με εξελιγμένες ικανότητες κι αν δεν είχαμε φουσκώσει το μυαλό μας μ΄εκείνη τη σχιζοφρενική αντίληψη πως τάχα κάτι περισσότερο δικαιούμαστε από ότι τα υπόλοιπα πλάσματα στη φύση, ίσως σήμερα να είχαμε μια γη χωρίς σύννορα, χωρίς θρησκείες, χωρίς ετικέτες όπου κι αυτός κι εσύ θα μπορούσατε να ερωτευθείτε ή να μισηθείτε μεταξύ σας με μόνο γνώμονα το κάλεσμα...
Δεν θα είχατε ξοδέψει αιώνες ξεπαστρεύοντας ο ένας τον άλλον. Δεν θα είχατε ξοδέψει έτσι άχρηστα τη ζωή αναλογιζόμενοι το πως , το γιατί, το από που, το ποιος, ατελείωτα βασανιστικά ερωτήματα, συνέχεια ασταμάτητα και η ζωή η ίδια να χάνεται μέσα σε παρανοϊκούς πολιτισμούς και άχρηστα αντικείμενα κι οι θρησκείες να αλωνίζουν με αντάλλαγμα να απαλύνουν τους φόβους σας.

Υπάρχει ένας τρόπος να βλέπεις όλο το πλανήτη μαζί κι ένας άλλος να βλέπεις απλά μερικά τετραγωνικά γύρω σου. Έτσι υπάρχει ένας τρόπος να βλέπεις όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου κι ένας άλλος να βλέπεις μερικούς ανθρώπους γύρω σου. Έτσι υπάρχει κι ένας τρόπος να βλέπεις την ιστορία σαν μια αλληλουχία γεγονότων που ξεκίνησαν από το ίδιο σημείο και ότι το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου ή μπορείς να δεις την ιστορία σαν μεμονωμένα παραδείγματα ανάλογα πόσο σε βολεύουν ή όχι...
Μπορείς να νοιώσεις το θαύμα της δημιουργίας κοιτώντας ψηλά από ένα ξωκλήσι, ή προσκυνώντας κλεισμένος μέσα σε ένα πολυτελή καθεδρικό. Όπως καταλαβαίνεται οι διαφορές είναι ασύλληπτες....


από το vasiliskos2.blogspot.com